De afgelopen weken waren een rollercoaster. Van het moment dat ik de beslissing heb gemaakt tot nu, de avond voor de laatste dag. Een tijd met veel regelen. Twee weken schone schijn ophouden naar jullie omdat ik nog geen duidelijkheid had. Tot het moment vorige week dat ik naar buiten bracht dat de winkel zou sluiten.
Voor mijn gevoel is dat moment al een paar weken terug. Ik ben overweldigd door reacties, zowel via de app, insta, Facebook als per mail. Ik heb er nooit echt bij stilgestaan dat ik jouw meer bracht dan alleen taartjes en ander lekkers. Maar damn… Die reacties. Zo lief en zo warm. Schijnbaar heb ik het talent om iets verfijnds te kunnen creëren. Dit wordt mij vaker gezegd en volgens mij is het tijd om dit te gaan geloven. Op social media vinden jullie mij inspirerend, over wat ik deel en hoe ik op social media ben. Puur en eerlijk, geen schone schijn. Ik hoor vaak dat ik op de social’s net zo ben als in real life. Zo nu en dan krijg ik volgers in de winkel die vanuit heel het land naar de winkel komen en het bijzonder vinden dat ik er zelf ben. Dat maakt mij nederig.
De afgelopen dagen dat de winkel nog open was heb ik met klanten geknuffeld en hebben we samen gehuild. Dit omdat ook jullie zo verdrietig zijn dat het ophoudt als winkel. We waren zeker de afgelopen tijd sinds Maaike er was DE winkel op de Denneweg waar het gezellig was, vooral in het weekend als Maaike er weer met haar schaaltje stond. Jullie kwamen even langs voor een stukje lekkers, het praatje en de gezelligheid. Wat waren de weekenden mooi
Door op adrenaline, want dan hoef ik niet te voelen.
Gistermorgen was het besef even daar, dat het echt de laatste dagen zijn. Mijn broertje was bezig met het inpakken van de bedankjes en er werd een machine opgehaald. Even waren daar de tranen, maar al snel moest ik door. Er was nog zoveel te doen. Ik ben tot 10 uur ‘s avonds bezig geweest met het maken en vullen van macarons zodat er dit weekend genoeg in de winkel ligt. Nog een laatste nacht heb ik op de zaak geslapen. Met een positief gevoel en af en toe een traan ging de dag snel voorbij. Deels op adrenaline, want dan hoef ik niet te voelen.
Eenmaal thuis heb ik gegeten, een spelletje gedaan met Gerard en de kids en Flikken Rotterdam gekeken. Ons vrijdagavond ritueel. Daarna ben ik nog maar eens gaan zoeken naar vacatures. Na drie kwartier voelde ik mijn humeur omslaan. Ik zag wel wat vacatures, maar of ik echt blij van wordt?
Morgen om deze tijd is het echt klaar.
En toen was het besef daar… Morgen om deze tijd is het echt klaar. Dan ben ik mijn kindje kwijt. Mijn winkel waar ik zo fucking trots op ben gaat dan niet meer open op deze prachtige locatie. Tranen met tuiten, uit het diepst van mijn ziel. Het voelt echt als rouwen dit. Het voelt als de dag voor de begrafenis, dat je weet dat het daarna echt weg is en niet meer terugkomt. En denk je nu; nou, nou, dat valt toch wel mee… Nee, dus niet. Jaren heb ik ervoor geknokt. Bloed, zweet, tranen, gezondheid, geld. Alles van mij zit er in en poef. Als een kaartenhuis klopt het in elkaar. Tenminste, zo voelt het nu.
Ik ga er morgen samen met mijn geweldig lieve collega’s, die intussen vriendinnen zijn, een geweldige dag van maken. Er staat een doos tissues klaar voor als het nodig is. Ik hoop jullie morgen nog in de winkel te zien om dag te zeggen, om even een knuffel te geven, maar vooral mooie herinneringen op te halen.
Samen heffen we het glas.
En dan om 17.00 uur? Dan draai ik de sleutel om en heffen we het glas met de dames op bijna 8 prachtige jaren. Een bizar leerzame periode. Ik had het voor geen goud willen missen. Zoals ik wel vaker zeg. Zonder shit geen shine
Liefs,
Kelly